سهر

سهر در گویش دو سه هزار سال پیش یعنی قرمز یا فولاد گداخته و در جنوب سهر چند تپه قرمز رنگ وجود دارد که نقطه آغازین سهر از چشمه کنار تپه بوده است و به همین علت نام این روستا سهر 'گردیده است.

سهر

نیمه شعبان

برگزاری جشن ولادت حضرت قائم (عج) نیمه شعبان در سهر

1 خرداد سال 1395

کوچه حضرت ولیعصر در روستای سهر

عکس از آقای احمد شجاعی (حاج محمد)

عکس از آقای مجید قاسمی (محمد)

سهر روستا جشن نیمه شعبان ولادت حضرت قائم حجت دورهمی

چهارشنبه 13 مرداد 1395 ساعت 08:00

0 نظر

فوتبال

گل کوچیک

8 تیر سال 1387

عکس از آقای محسن شجاعی (حاج میرزا)

سهر روستا فوتبال گل کوچیک زمین خاکی توپ گوی دروازه

دوشنبه 11 مرداد 1395 ساعت 19:45

0 نظر

شهادت امام جعفر صادق (علیه السلام) تسلیت باد

عالم ز آه تیره تر از صبح محشر است / خون جگر به دیده آل پیمبر است

شهر مدینه گشته عزا خانه وجود / رخت سیاه بر تن زهرا و حیدر است

شهادت جانگداز امام صادق (ع) تسلیت باد

در عصر امام صادق، برداشت‌های متفاوت و گاه متضادی از عقل وجود داشت. عالمان اهل حدیث به نص گرایی رو آورده و یگانه مرجع دستیابی به معارف دینی را ظواهر آیات و روایات می‌دانستند. در مقابل آنان معتزله بودند که معتقد بودند عقل، نقش مهم و تعیین کننده‌ای در کشف و استنباط اعتقادات دینی دارد.در مقابل این دو گروه، مکتب امام صادق(ع) قرار داشت که با حفظ جایگاه نقل، از عقل نیز در فهم آموزه‌های دینی بهره می‌گرفت

منصور نتوانست پیشرفت امام را ببیند و عظمت او را تحمل نماید. طرح قتل او را از طریق مسموم کردن تهیه نمود. منصور توسط والی خود درمدینه امام را با انگور زهرآلود به شهادت رساند وبعد حیله گرانه به گریه وزاری وعزاداری او پرداخت. اینکه درامر شهادت امام، منصور دست داشته جای شکی برای ما نیست، زیرا که خود بارها گفته بود که او چون استخوانی درگلویم گیر کرده است. در قبرستان بقیع در کنار پدرش، امام باقر و جدش، امام سجاد (ع) و عمویش، امام حسن (ع) دفن شد.

احادیثی از امام جعفر صادق:(ع):

ان المسلمین یلتقیان ، فافضلهما أشدهما حبا لصاحبه

از دو مسلمان که به هم برخورد می کند آن که دیگری را بیشتر دوست دارد بهتر است .

اصول کافی ، ج 3 ، ص 193

مثل الدنیا کمثل ماء البحر کلما شرب منه العطشان ازداد عطشا حتی یقتله

دنیا مانند آب دریاست که هر چه شخص تشنه از آن بیشتر آشامد ، تشنگیش بیشتر شود تا او را بکشد .

اصول کافی ، ج 3 ، ص 205